"Pokój" na podwórzu

Usiadł na sofie, trochę zmęczony. Uśmiechnął się pod nosem, jednak uśmiech zaraz zszedł z jego twarzy, w końcu nie udało mu się 'wyrwać' tamtej panny. Ale spokojnie, w zanadrzu ma jeszcze jedną, niestety człowieka, no ale przynajmniej ma krew. Spojrzał na zegarek i stwierdził że się, ojć, spóźnił. Żeby nie było szybko się ogarnął i poszedł do samochodu. I pojechał.

Zatrzymał się tutaj, lekko zmęczony. Co jak co, ale nadal nie miał pełni sił. Została?! Pewnie nie zauważyła otwartych drzwi. Otarł twarz z resztek krwi i stanął w drzwiach między pokojem na podwórzu, a tym w którym siedziała Calls. - Wybacz. Chodź tutaj. - Skinął na nią odsuwając się trochę, żeby zrobić jej miejsce.

nie była w pełni rozbudzona ale po tylu dniach w domu z chęcią wyszła na świeże powietrze. Uśmiechnęła się i chciała jak najdłużej nacieszyć się zielenią wokół. -Nie widziałam tego pokoju wcześniej -mruknęła i rozsiadła się wygodnie - Najedzony?? -domyśliła się gdzie był i po co.

Chwycił ją lekko za rękę. - Był otwarty cały czas gdy mnie nie było. - Powiedział. - Postanowiłem coś sobie. Chyba przez to. Możesz pójść, jeśli chcesz. Nie dam rady wymazać ci pamięci, więc wyjadę stąd, nie będziesz musiała się martwić że mnie złapią, gdybyś powiedziała coś komuś. - To zdanie było bez sensu, bo skoro by powiedziała komuś, to by pewnie się nie martwiła. - Jeśli zostaniesz, on bedzie otwarty cały czas. To znaczy, możesz w każdej chwili iść. - Ciężko mu było to powiedzieć, ale pomyślał trochę. Wolał żeby była szczęśliwa. Zignorował pytanie o najedzeniu, nie chciał z nią rozmawiać o takich drażliwych rzeczach.

Patrzyła na niego pustym wzrokiem -Iść?? -dopiero po chwili dotarło do niej że ją wypuszcza -Ale ja nie chcę żebyś wyjeżdzal -jej wzrok stał się teraz błagalny -Ale muszę stąd iść -złapała go za dłoń aby dał jej dokończyć -Na trochę, muszę pokazać się rodzicom ale wrócę. Obiecuje że będe przy Tobie zawszę jak będziesz mnie potrzebował. Zawsze.

Puścił jej dłoń. Nie chciał teraz rozpaczliwego pożegnania, bał się tego. - Pozwól mi iść z tobą. - Zaproponował. Dla niego scenariusz wyglądał by tak: Mamo poznałam chłopaka, przeprowadzam się. I coś tak jeszcze. Ale wiedział że to nie do końca jest możliwe. - To zbyt niebezpieczne żebym puścił cię samą. Może się stać zbyt wiele rzeczy. Mogą cię dać pod wykrywacz kłamstw, możesz nie zapanować i powiedzieć komuś, a wtedy będę skończony. Zawsze jest ryzyko. Nigdy do niego nie dopuściłem i teraz też nie mogę. - Mówił z powagą ale czasem głos mu się łamał.

Roześmiała się -Przestań skoro obiecuje że nikomu nie powiem to po co mieliby mnie brać pod jakiś wykrywacz -przysunęła się bliżej niego i objęła go -I wrócę powiem tylko że znikam na jakiś czas i wezmę parę potrzebnych rzeczy albo po prostu będziemy się normalnie spotykać ale nadal będę mieszkać u rodziców. Nie moge przecież wiecznie ukrywać się u Ciebie/

Westchnął smutno. - Dobrze, więc wierzę ci. Ale nigdy nie można być stuprocentowo pewnym. - Spotkania? Wyobrażasz sobie to...? Tylko po zmroku, lub w ciemnych pomieszczeniach. To nie jest mój wymarzony sposób na randkowanie. - Randkowanie, no no tego też chyba jeszcze nie przeżył. No chyba że Coal, ale to przeszłość taka, że łoho. - Możesz ze mną zamieszkać.

Popatrzyła na niego z uniesionymi brwiami - Randki na ogół odbywają się wieczorem ,ale Twój dom jest bardziej przytulny -pocałowała go lekko i zapatrzyła się na bezchmurne niebo - Więc pójdę po rzeczy, powiem rodzicom i wrócę -mruknęła - A co się dzieje z Wami w ciągu dnia??? -nie powiedział jej czemu nie moze pojawiać się na słońcu.

- Ale nie mogę zabrać cię do wesołego miasteczka, czy gdzieś. Na ogół wiem, że tam też się spotykacie... Wampiryzm jest... ograniczający. - Wyjaśnił i lekko schwycił ją w pasie. Potrzebował teraz bliskości. - Mogę ci zaufać. - Miało to być pytanie ale wyszło raczej jako stwierdzenie. - Nie wiesz? - Zapytał zdumiony. W końcu tyle jest różnych historyjek o wampirach... No tak, te ostatnie się błyszczą, idiotyzm. - Palimy się.

-Ale są też inne rozrywki. Kino,klub - i nie pamiętała co się jeszcze robi na randkach bo dawno na żadnej nie była -Palicie??? - była przerażona. Śmierć z powodu słońca to coś strasznego. Calls kochała słońce więc tu może być z nimi problem. Uśmiechnęła się lekko - Pamiętaj że jak nie łamię obietnic, więc też mi coś obiecaj -

Machnął ręką. - Po tylu latach można się przyzwyczaić. Z początku było ciężko, ale o tym mogę poopowiadać innym razem... - To brzmiało już jak obietnica powtórnego spotkania, ale nie chciał mówić "obiecuję". No i proszę, już ma coś obiecać. - Słucham? Co mogę obiecać? - Zapytał unosząc brew.

-Jeszcze się nie domyślasz??? - o co mogła go prosić??? - Chodzi o Twoją moc. Jak wróci nie chce żebyś mnie do czegoś zmuszał. Chcę żebyś rozumiał mnie i moje zasady i nie robił nic wbrew mojej woli - spojrzała w jego oczy aby być pewną że nie będzie kręcił z odpowiedzią.

Wziął głęboki oddech. - Dam ci ją. Wiesz co. Bo ze mną nigdy nie wiadomo... - To było przyzwyczajenie, tak jak ludzie przyzwyczajają się do miejsca w którym mieszkają i zawsze do niego trafią. On był przyzwyczajony do używania swojej mocy. Ale bransoleta to było coś, czego nie pokona. - To będzie cholernie bolało, Ciebie. Ale jest to chyba warte tego co będzie potem. A poza tym ochroni cię przed innymi wampirami. - Oświadczył. Nie ma przy sobie takowej, będzie musiał zrobić, no ale da radę.

-Bransoleta?? -spytała zdziwiona - Nie chcę jej -pokręciła głową - Więc nie umiesz tak po prostu nie wpływać na mnie??? -odsunęła się od niego.Więc jak ma mu ufać??
Nie chciała potem zginąć jak jego poprzednia dziewczyna, jak coś może ją zjeść nawet teraz. Przed innymi wampirami. To są tu jeszcze inne?? Miała szczęscie że trafiła na takiego spragnionego miłości.

Nie chciało mu się tłumaczyć, że to trudne... - Musisz mi pomóc. Po jakimś czasie przyzwyczaję się, że nie działa to na Ciebie i będziesz mogła ją zdjąć. To znaczy zerwać. Byle nie przy mnie... - Mruknął na samą myśl posmutniał. Kolejnej dziewczyny nie będzie zabijał, nie nie.

Więc po co bransoletka. Ona tylko wszystko popsuje - Czyli po jakim czasie?? - chyba nie dojdą do kompromisu w tej sprawię i Call będzie musiała się poddać - Boli?? - zapytała cicho. Nie chciała żeby ją bolało. No i miała nadzieje że będzie przynajmniej jakaś ładna i da się z nią pokazać na ulicy.

Ah, bransoletka jest przepiękna. Wręcz wygląda magicznie. - Już się przyzwyczajam, ale boję się. Nie odpowiadam za siebie w pełni, nie mam takiego panowania nad sobą jak człowiek. - Powiedział. No niech go zrozumie, on się stara rozumieć ludzkie poczynania. - Szpilkę w bransolecie musisz wbić w żyłę. Inaczej to na nic. Ale to mogę zrobić ja, to powinienem zrobić ja. Zrobię to tak że nie poczujesz. - Przyciągnął ją do siebie obejmując w talii.

Nadal była przerażona, po to było niebezpieczne i nie miłe. -To konieczne??? -uniosła wzrok aby na niego spojrzeć. Czemu musi wybierać. Powinna sobie iść i nie wracać, ale coś ją tu trzymało. Przygryzła mocno warge zastanawiając się czy to wszystko ma wogóle sens. Związek z wampirem???

Wątpliwości... To przez niego. Ale wolał żeby wiedziała w co się pakuje. - Nie musisz wracać. Tylko powiedz. Bo wtedy muszę wyjechać. - Powiedział. Był opanowany i spokojny, nie chciał wpadać w panikę czy coś.

- Nie muszę wracać -mruknęła cichutko i usiadła na fotelu czy tam sofie - Nie wiem czemu chcesz wyjeżdzać. To chore nie ufasz mi że nikomu o Tobie nie powiem. -pokręciła głową. Jasne że przez nią zostawi dom i przeniesie się w inną okolice.

- Nie rozumiesz. Proszę, powiedz mi tylko. Czy jesteś w stanie wrócić, być ze mną i nosić bransoletkę. Tyle. Liczy się tylko odpowiedź tak lub nie. - Musi w końcu wiedzieć. Myślał że gdy ją wypuści pobiegnie sobie ona gdzieś i tyle po niej, ale nie zrobiła tego. On czuł że ona coś do niego czuje...

Na pewno mu wspólczuje tej żałosnej sytuacji. Zasłoniła twarz dłońmi i nabrała powietrza do płuc. Czy była na to gotowa?? -Jestem -powiedziała cicho po długiej chwili która dla nich obojga wydawała się wiecznością - Ale pamiętaj że jestem tylko człowiekiem i łatwo mnie skrzywdzić.

Przytulił ją bez słowa do siebie. - Dziękuję. Tak bardzo ci dziękuję. - Powiedział cicho, ale w głębi szalał z radości. Bał się teraz powrotu mocy, zbyt bardzo. - Czekam na Ciebie. Weź mój samochód. - Rzucił jej kluczyki