Deptak

Wieczorem praktycznie zero ludzi, ciemno... Seth uwielbiał takie sytuacje. Nie musi się bać słońca, gdy go przecież nie ma. Usiadł na murku od zewnętrznej strony i zaczął popijać dżin który przyniósł ze sobą. Prawdopodobnie przesiedzi tu całą noc.

Callie lubiła samotne spacery brzegiem morza właśnie jak było pusto i cicho. Wolała bardziej ciepłe letnie wieczory ale zimowe też miały swój urok. Trochę wiało od wody więc wdrapała się przez murek na chodnik i przystanęła aby otrzepać buty z mokrego piasku.

- Kurwa, już nie jestem sam. - zaklął cicho. No cudownie, to tyle jeśli chodzi o krzyczenie po pijaku. Dziewczyna, człowiek. Hm... cudownie.

Zerknęła lekko w bok. Mimo ciemności widziała zarys jakieś postaci, która siedziała parę metrów od niej. Nie skomentowała jego chamskiego zachowania bo nie przywykła do odzywania się do nieznajomych i zwłaszcza do takich z którymi nie chce mieć nic wspólnego. Pokręciła tylko głową i wróciła do strzepywania piasku z drugiego botka.

Chamskie zachowanie? Jakie? Zaczął obserwować dziewczynę, w ten sposób poznawał ofiary. Zaczął zbyt gwałtownie uderzać nogami o beton na którym siedział.

Na przykład przeklinanie i uznanie publicznego miejsca za swoje własne. Skrzywiła się kiedy zaczął tak walić. Przewróciła oczami. Tak,pewnie jakiś kolejny koleś z przedmieść. Westchnęła i wyprostowała się. Ruszyła do przodu a kiedy zrównała się z chłopakiem obrzuciła go przydługim spojrzeniem. Poczuła coś dziwnego,wiedziała że on nie jest "normalny". Jej serce zaczęło bić co raz szybciej. Więc przyspieszyła kroku aby jak najszybciej stąd uciec nie wzbudzając podejrzeń że się go boi.

- Nie patrz pod nogi. - Mruknął zagradzając jej drogę. Stanął prosto przed nią. Przekrzywił głowę i zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu.

Spojrzała w jego oczy i instynktownie zamknęła oczy. Odwróciła się tyłem do niego i zaczęła znowu szybko iść. Nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Dlatego nawet nie odpowiedziała.

Złapał ją za rękę w przeciągu sekundy. - Nie boisz się prawda? - Podniósł dłonią jej twarz, żeby na niego spojrzała. Nie mogła znać jego daru, przecież. - Powiedz że się nie boisz, taka odważna dziewczyna. - Powiedział ironicznie i ścisnął mocniej jej nadgarstek.

-Puść mnie bo zacznę krzyczeć - warknęła tylko i próbowała mu się wyrywać,ale za mocno ją trzymał - Proszę pójść mnie -spojrzała w jego oczy. Była odważna.

To wystarczyło. Patrz dalej, słodka dziewczynko. Zbliżył się do niej - Nie będziesz, przecież wiesz. Wiesz sama najlepiej że nie dasz rady krzyknąć. - mruknął.

Pokręciła tylko głową. Skoro mówi że nie da to nie da. Ale i tak nadal próbowała się wyszarpnąć z jego uścisku. Odwróciła wzrok i popatrzyła gdzieś szukając drogi ucieczki. Z całek siły kopnęła go w nogi - Puść mnie i daj mi odejść.

Gdyby był bardzo głodny, nawet by mu to przez myśl nie przeszło. A teraz jednak... - Ale masz się zamknąć i zapomnieć cokolwiek wiesz. - Posłał jej piorunujące spojrzenie. Jak dobrze mieć pewność, że nikt go nigdy nie wyda.

Niech nie będzie taki pewny siebie bo się może przejechać. -Zapomnę. Nie chce sama pamiętać że spotkałam kogoś takiego jak Ty - powstrzymała się przed splunięciem mu w twarz. Wyrwała nadgarstek z jego uścisku i pomasowała rekę. Tak mocno ją trzymał że jutro będzie miała tam siniaki.

Hm, ale ma takie upewnienie, więc nawet gdyby był słodki i milutki też by to wiedział. - Może się jeszcze spotkamy. - Dodał z chytrym uśmiechem. Najgorsze jest to, że dziewczyna dobrze wiedziała z kim ma do czynienia.

Jakby nie wiedziała to może nawet by na niego poleciała. Ale mówi się trudno. -Mama nadzieje że to było nasze pierwsze i ostatnie spotkanie. Nie chce Cię widzieć nigdy więcej. -miało zabrzmieć groźnie. Zawsze jest szansa że może go wsypać i w ten sposób zniszczyć.

Udał zmartwionego. - Bardzo mi przykro, że tak uważasz. - Mruknął pod nosem. Szkoda świeżej krwi. - Nic nie pamiętasz, prawda? - Zapytał znów zaglądając jej w oczy. Nie może zaryzykować.

Pokręciła głową - Nie nic nie pamiętam -powtórzyła automatycznie. Nadal patrzyła na niego, ale nie czuła ani nie była teraz sobą. Teraz to on miał na nią władzę.

Czuł już, że dziewczyna kompletnie się poddaje. - Zadzwoń, Callie. - Powiedział ze śmiechem, taki sympatyczny stały żart, którym raczy każdą potencjalną ofiarę. Mówiąc to pokazał ten gest telefonu przy uchu.

Pokiwała głową że się zgadza. I skąd on znał jej imię?? I skąd weźmie jego telefon ?? Dobra mniejsza z tym. Patrzyła na niego nadal pustym wzrokiem. Teraz była w jego władaniu.

Nachylił się nad jej uchem. - Znasz numer, wiem że znasz. - Coś w stylu przekazania myśli? Hm, dziwne. Spojrzał na niewidzialny zegarek na swojej ręce. - Oh, późno się zrobiło prawda? Muszę zmykać. - Powiedział dość głośno i w sekundę zniknął z jej pola widzenia.

Kiedy zniknął jej "ja" wróciło. Stała patrząc w ciemność przed sobą i nie rozumiała co się przed chwilą z nią działo.Oddychała głęboko a na ręku odkryła dziwne ślady. Ludzkie palce albo czyjeś. Zlękniona jak najdalej oddaliła się od tego miejsca. Szła przed siebie i zastanawiała się czemu w głowię słyszy tylko zadzwoń zadzwoń zadzwoń