B&B Babalina

NIe wiedziała czemu Kevin wybrał kawiarnię na obrzeżach miasta, zamiast w centrum. No ale dobra. Usiadła przy stoliku wskazanym przez kelnerkę i zamówiła herbatę. Było już kwadrans po 18 a chłopaka nie było. Trochę się rozczarowała że ją wystawił ale skoro już tu jest może w spokoju dopić herbatę. żeby się nie nudzić wyjęła z torby ksiązkę o wampirach którą ostatnio czytała i zatopiła się w lekturze.

W kilka minut dojechał tutaj stwierdzając że pieszo byłby szybciej. Idealnie, na obrzeżach, mniej ludzi, lub jeszcze bardziej tępawi niż reszta. Wszedł pewnym krokiem do kawiarni i natychmiastowo znalazł się przy stoliku Callie. - Cześć. - Przywitał się i pocałował ją w dłoń. No, klasa, a jakże.

Uniosła brew i zamknęła książkę. Była zła za to że ją wystawił. -Spóźniłeś się -stwierdziła cicho - chowając książkę do torby.Nie patrzyła na niego bo jej się nie chciało. Zmarnował swoją szansę. Więc do widzenia.

To głupie, nikt na niego nie patrzy, a przecież nikt nie wie ;c. - Przepraszam. - Odparł i usiadł na krześle na przeciw jej. Czyżby miał zostać bez kolacji? - Musiałem... coś załatwić. - Nie będzie jej się tłumaczył, on ją ledwo zna, wręcz wcale.

Ale ludzie mają instynkt jak to sam kiedyś jej powiedział. I czują zło. Ona czuje że jest zły dla niej, bo źle ją traktuje więc nie zasługuję żeby ją poznać. -W porządku - mruknęła beznamiętnym tonem - To i tak nic nie znaczyło, ale milo że wpadłeś to powiedzieć. Musze już iść.- skinęła na kelnera aby przyniósł jej rachunek.

Przecież oddał jej torbę, odprowadził do domu i zaopiekował się. Wzruszył ramionami. Gdyby mu zależało, to by pewnie ją zatrzymał, ale jemu nigdy na nikim nie zależało, więc nawet nie znał znaczenia tego słowa. - Ale jednak czekałaś całą godzinę. - Odparł tylko spoglądając na nią. - Dziewczyny uciekają po 15 minutach, z tego co wiem. - Przewrócił lekko oczami.

Wyjęła parę monet z kieszeni i położyła na stolę - Nie jestem typowa-oświadczyła pewnym głosem - I skoro już tu byłam nie musiałam uciekać jak inne które pewnie też wystawiłeś -wstała i zasunęła fotel za sobą -Ale Ty mnie uratowałeś a ja za to tu przyszłam. Jesteśmy kwita.

Oparł się wygodniej o siedzenie. - Kwita? - Niemal się nie opluł. - Liczyłbym na coś więcej za uratowanie życia. - Mruknął wzdychając. Spojrzał na nią znacząco, TYM spojrzeniem. - Hm? Nadal chcesz pójść? - Jego głos wydał sie teraz już mniej przyjazny, ale to Seth, dla niego trudno jest być przyjaznym.

Zerknęła na niego -Tak na przykład na co?? -poczuła ten jego wzrok i znowu nie była sobą - Iść?? Nie. Nie wiem -usiadła spowrotem na krześle i nie przestała się na niego patrzyć pustym spojrzeniem.

Uśmiechnął się z zadowoleniem. - Co chcesz zjeść? - Zapytał nie odrywając wzroku. Im dłużej na nią patrzał tym dłużej będzie mógl na nią potem nie patrzeć. Zapowiadał się baardzo miły wieczorek, dla niego oczywiście. - Może sałatkę i pieczone ziemniaki? - Ciągnął dalej.

-Tak sałatka i pieczone ziemniaki. Właśnie mam na to ochotę - uśmiechnęła się sztucznie. Że tez nie nudzi go takie wykorzystywanie ludzi. Biedak nie umie nawiązywać normalnych relacji z innymi. Wiadomo juz czemu z niego samotnik. Nikt go nie lubi i dlatego dręczy innych.

No, tylko że on to lubi, bo nie lubi innych, nikogo, gdyby kogoś może polubił to by taki nie był. Może. Uśmiechnął się szeroko. - Chcesz potem pójść do mnie? - W ogóle czasem zastanawiał się po co pyta. Zna odpowiedź, ale może to tylko formalność? A może bał się, że jak nie będzie robił tak jak zawsze to dar odwróci się przeciw niemu? Tak to bywa gdy się do czegoś za bardzo przyzwyczai.

Ale on się nie da lubić więc nikt go nie polubi bo jest wrednym zwierzęciem,co wykorzystuje innych. -Wiesz co mam ochotę pójść potem do Ciebie -oświadczyła po chwili mrugając lekko oczami. Jej ruchy i głos stały się sztuczne i nie brzmiały jak normalne.

Odchylił się na krześle i o mało nie upadł, jednak jego zwinność dała o sobie poznać. - Naprawdę? Nawet nie wiesz jak się cieszę. - Mruknął ironicznie, ale potem od razu posłał jej zabójczy uśmiech. Nie denerwowała go jej sztuczność, był przyzwyczajony. Ile razy już to przeżywał.

A czego to on jeszcze nie przeżył?? Nie no szkoda go. Tan naprawdę jest głupi. -Serio?? - ona w tym stanie nie umiała poznać kiedy mówi ironicznie a kiedy żartuje. Bo poważnie to chyba nic nie mówił. No i co za różnica jak do niej mówi. Call i tak zrobi to co on każe.

Chwycił ją za dłoń. - No jasne. - Zaśmiał się cichutko. Zerknął na chwilę na kelnera przynoszącego jedzenie i skinął żeby się wrócił. - Więc na co czekamy, hm? - Zapytał zaciskając wargi. Puścił jej rękę, bo trochę się zapomniał że jego ciało jest lodowate. Nadrobił wszystko szybko uśmiechem, tak udawanym, że aż raziło, ale nie ją.

A czym się martwił?? Nie czuła nic normalnie więc czemu się krył z tym że jest lodowaty??Zamrugała kilka razy patrząc na niego - Na jedzenie?? -coś jej w głowie świtało na temat ziemniaków i sałatki. Ale może się myliła?? Przecież on ma rację. Zawsze.

Westchnął głęboko. - Jakie jedzenie? Jedziemy do mnie, głuptasie. - Powiedział spokojnie i znów chwycił ją za dłoń pomagając wstać. Przechylił głowę i uśmiechnął się. No i ruszyli. Musiał oderwać od niej wzrok, ale w końcu 'czar' dalej działa.

Więc nawet gdyby chciała się sprzeciwić to by nie mogła. Była marionetką w jego rękach. Biedaczka. Dała mu się wyprowadzić z dusznej sali na zewnątrz.